Lokalizacja[]
Świątynia Leiry znajduje się w północno-zachodniej części miasta. Znaleźć ją można pod ziemią, pod skrzyżowaniem ulic Wozów oraz Rynkowej. Jest ona ‘ukryta’ przed światem zewnętrznym, choć wszyscy wyznawcy Mgielnej Dziewicy wiedzą, gdzie jej szukać. Co bardziej rozeznani mieszkańcy Wrót Zachodu także mogą orientować się w lokalizacji świątyni.
Wygląd zewnętrzny[]
Ukryty Dom jest podziemną świątynią, której uświęcenie zadedykowano Leirze. Znajduje się on pod miastem Wrót Zachodu. Najłatwiej znaleźć go poprzez dostęp do dawnych planów miasta. Wyglądem przypomina on zlepek podziemnych kompleksów, które z zewnątrz nie sugerują niczego szczególnego. Tak naprawdę to wnętrze Ukrytego Domu jest tym, co przykuwa najbardziej uwagę.
Wnętrze[]
„Drzwi Ukrytego Domu nie zawsze otwierają się na te same pokoje, na które otwarło się je wcześniej. Nawet jeśli zrobiło się to zaledwie kilka uderzeń serca temu.”
~ Elminster, komentarz dotyczący Ukrytego Domu
Nie istnieje takie coś jak mapa Ukrytego Domu. Mówi się nawet, że i sam kler nie do końca wie ile i jakich pomieszczeń znaleźć można w świątyni. Pewnikiem jest zaś, że świątyni mieści w sobie salę do celebrowania największych świąt, w której znajduje się ołtarz poświęcony Leirze. Do tego kilka z pomieszczeń to kwatery nielicznych akolitów i kleru, a także ukryty skarbiec zawierający głównie rzadko spotykane lub nawet nigdzie niespotykane księgi i zwoje, przepełnione przeróżnymi prawdami, półprawdami i kłamstewkami na temat Faerunu, Torilu i Planów. Przechowywane są tam także relikwie związane z kultem Mgielnej Dziewicy.
Sam kler świątyni nie wie do końca gdzie zaprowadzą ich otwarte obecnie drzwi. Mówi się, że nikt tak do końca nie ma kontroli nad tym miejscem i jest ono idealnym oddaniem kapryśności bogini. Ukryty Dom, jako jedna z najbardziej znanych i nielicznych świątyń Leiry uznawany jest często za kolebkę kultu tejże bogini. Ponoć jedynie Wielka Mistrzyni potrafi w umiarkowany sposób przemieszczać się po labiryncie wiecznie zmieniających się ścian i przejść będących pozostałością po netheryjskim zaklinaczu Phaerylu.
Kler[]
Głową świątyni jest Wielka Mistrzyni Halautha Immerstar, arcykapłanka Leiry.
Poza nią, w świątyni urzęduje jeszcze szóstka innych kapłanów oraz czworo najbardziej oddanych wiernych. Pomagają oni w codziennym dbaniu o świątynie i są często wykorzystywani jako łącznicy pomiędzy Ukrytym Domem a Wrotami Zachodu.
Jedną z kapłanek-łotrzyc jest Moira, niezbyt przyjemna w obejściu agentka działająca na rzecz kultu Leiry. Często zraża ona do siebie innych przez fakt bycia bardzo chamską i bezpośrednią. Jest typem osoby, który wie jakie są zalecenia i będzie się ich trzymać, aż zadanie nie zostanie wykonane. Ceni sobie precyzję, ciekawość i efekty otrzymywane podczas działań.
Święta i ceremonie[]
Wezwanie (odbywa się kiedykolwiek) – odbywa się w momencie gdy Pani Mgieł wzywana jest bezpośredni i prosi się ją o przewodnictwo. Podczas tej ceremonii kapłani Leiry śpiewają pieśni ku jej czci, wymachując kadzidłami. Ich dym tworzy bardzo gęstą ‘mgłę’, który ma sprawić, że Mgielna Dziewica pojawi się skryta w samym jego sercu, przemawiając do kleru.
Demaskowanie (odbywa się kiedykolwiek) – jest ono dokonywane w trzech przypadkach: gdy nowicjusz wstępuje do kleru, kapłan wzrasta pośród rang kościoła, lub jeden z kapłanów musi odprawić pokutę za zlekceważenie swojej wiary i złamanie dogmatu (na przykład zbyt częste mówienie prawdy). Podczas tego rytuału suplikant o obnażonej twarzy przechodzi pomiędzy szeregami zamaskowanych kapłanów, trzymających wysokie, zapalone świecie. Dookoła znajdują się lustra i tafle wody, w których odbija się wizaż suplikanta.
Przebłaganie Pani (codziennie o poranku) – codzienna okazja do składania ofiar Leirze. Wierni modlą się aby Mgielna Dziewica odwróciła swoje kaprysy i pobłogosławiła wszystkich tych, którzy angażują się w oszustwa lub wręcz przeciwnie, próbują jakieś z nich przejrzeć pod jej nadzorem.
Noc Kłamców (noc 30 Marpenotha) – noc ta wykorzystywana jest do oddawania czci zarówno Leirze jak i Masce. W celu odwrócenia uwagi bóstw i uspokojenia ich potencjalnego gniewu wierni zakładają maski i kostiumy (często magiczne) udając kogoś, kim nie są. Najczęściej zakłada się czarne maski i lustrzane twarze kapłanów Leiry. Nie ma jednak pod tym względem żadnych ograniczeń.
Uroczystość rozpoczyna wieczorem. Uczestnicy zapalają świece i umieszczają je w dyniach o wydrążonych wcześniej wnętrznościach i wyrytych na ich powierzchni twarzach. Każda taka dynia reprezentuje daną osobę zakładającą maskę. Świeca zaś reprezentuje prawdę duszy. Dopóki się ona świeci, wszelkie mówione kłamstwa i robienie wstydliwych rzeczy uchodzą płazem i nie szpecą reputacji danej osoby. Przez to właśnie święto często przeradza się w krótkotrwały, anarchiczny hedonistyczny akt.
Mówi się, że nieszczęście czeka na tych, którzy po celebrowaniu wracają do swojej dyni i zastają zgaszoną świecę. Warto więc kupować je wysokiej jakości i ukrywać przed wiatrem. Celowe zdmuchiwanie płomienia świecy innych jest wielkim tabu i grozi gniewem zarówno Maski jak i Leiry. Zdarza się jednak, iż nawet to nie staje na przeszkodzie popełnienie takiego występku.
Tego wieczoru bardzo powszechne są wszelkiego rodzaju figle i sztuczki. Ludzie spodziewają się wszechobecnego kłamstwa i głupoty zmieszanej z nierozwagą. Wielu kieszonkowców aktywnie działa podczas Nocy Kłamców. Często ktoś nawet próbuje tego ‘fachu’ po raz pierwszy, aby się w nim sprawdzić. Większość ludzi podczas celebracji nosi w kieszeniach słodycze, specjalnie na tę okazję. Tradycyjnie, gdy kieszonkowcowi uda się skraść komuś z kieszeni cukierka, zostawia on w zamian mały żeton lub zabawkę.
W Noc Kłamców zwyczajowo nie zawiera się umów. Żadna ze stron bowiem nie wierzyć będzie w to, że druga zdecyduje się przestrzegać danego słowa. Opłacani dzień wcześniej magicy i iluzjoniści często bawią na prywatnych przyjęciach, prześcigając się wzajemnie w coraz to bardziej efektywnych sztuczkach. Czasem występują też publicznie, z nadzieją na wyrobienie sobie renomy.
Autorstwo: Nero